بررسی کاربردی قراردادهای شرینک رپ و کلیک رپ

سرعت مبادلات الکترونیکی به شکل گیری نوع جدیدی از قراردادهای نرم افزاری موسوم به قراردادهای مجوز بهره برداری کاربر نهایی یا قراردادهای حق امتیاز کاربر نهایی انجامیده است. اعتبار این قراردادها در کشورهایی مانند امریکا همواره با شک و تردید رو به رو بوده و هنوز رویۀ ثابتی در قبال آن اتخاذ نشده است. شروع آن با قراردادهای شرینک رپ و کلیک رپ بود و قرارداد بروزرپ آخرین نوع توسعه یافتۀ آن ها شمرده می شود. قراردادهای شرینک رپ معمولاً با باز کردن پوشش پلاستیکی پکیج نرم افزاری یا با استفاده از محصول شکل می گیرد. قراردادهای کلیک رپ با کلیک کردن بر کلمۀ «می پذیرم» منعقد می شود. اعتبار این قراردادها و شروط مندرج در آن که ممکن است با حقوق مصرف کننده در تضاد باشد، همواره محل بحث و تبادل نظر است. در این مقاله سعی شده است، اعتبار این قراردادها و شروط مندرج در آن، در حقوق ایران، با توجه به مصالح ملی بررسی شود و راهکاری مناسب برای انعقاد این قراردادها معرفی گردد.